Rompen as esporas. Saben os camiños.
Detéñense a afalarme na inhabitable espesura.
As bridas non as renden; burlan os arrieiros.
Bravas e indomables, vólvense xarondas.

As de boca sensible á acción do freo,
as que bafexan pedras se son acurraladas,
boquiardentes, alobadas, ceibas.

Fixéronse un día cos seus propios estribos.
Desenfundámonos xuntas dunhas cantas albardas.
Arréanme lizgairas, crinadas estafetas.

Desertaron das pexas e morderon as cinchas.
Eu non quería as súas garupas para que me levasen a ningures.

Queríaas para ter un mapa.

Recoñézome no barullo indócil da súa grea.
Cada vez que poñen ao clareo as súas querenzas.
Piafan, desbócanse, espoldrexan.
Amo o engado dos seus pastos, o seu tropel deslinguado.
Cando se destraban, cando patean, cando refolgan.

Cando rinchan, cando galopan, cando se empinan.
Adoro cando pacen, cando amansan, cando coucean.

E cando se transforman.

Os seus lombos de poldras
para que cruce o río.