Se de repente perto fosse um verbo
asegúrenme verdor.

Unha sombra esmeralda empoeirada de luz.

Déanme certezas de que non hai senda,
díganme que o meu avance
̶ por descontado dificultoso e cheo de perigos
me levará, cando menos, pola verdura mesta dun monte ignoto
no que árbore e bosque son a mesma cousa.

E, se caio
(que caerei)
sen ninguén presente para escoitar o meu declive,
farei ruído e tamén non.
E será asunto só meu e dese verde.

Xúrenme terra fértil na que un corpo gasto,
consumido ata a faragulla mínima,
descanse e se dilúa noutras vidas
minúsculas
capaces de limpar os tendóns e todas as outras ligaduras vibrantes
e tanxelas logo con delicadeza insecta.
Déanme terra neses montes onde se escoita
debaixo da manta de carriza
un perpetuo concerto de élitros e cordas.

Fagan o favor
e póñanme ese verde todo por escrito.