Ao chegar desamarrei os zapatos
e pousei os pés descalzos na herba húmida
para non caer.

A cidade berra ao meu redor.
Hai un can ouveando
e unha muller pedindo
e un home tolo co nariz pegado a un papel de aluminio.

Ao baleirar os petos a carga faise de súpeto más liviá. Aínda chove? Aquí nunca chove.
Miro as miñas mans e están limpas.
Miro os meus pés e están limpos.

Teño unha camisa e estou de pé.
Un paxaro canta e
unha muller berra.
Ninguén se decata de que a noite arrefriou. Só eu.
Ao lonxe vexo nenos que cantan.

Anícome e volvo ollar
as miñas mans e os meus pés:
son outros.
O paxaro segue cantando.
Pode que sexa o meu paxaro.

Sento no leito verde e húmido,
introduzo os dedos na terra como se fose miña,
ergo a cabeza como se houbese choiva que recibir
e digo: casa.

Pecho os puños aínda na terra,
érgome e camiño.

No seu despregar​.
Apiario, 2016.