Sementei ventos de area
e o mar non soubo resistirse
aos meus encantos.
Provoquei as treboadas
que naufragan mariñeiros
e invoquei a lúa
fuxindo das mareas.

Mais o medo salgado
que me invade a pel
entroume nos ósos
minguando o engano
e amosoume o que somos.

Partículas de po
á espera dun sopro,
dun airiño que nos mova
de onde estamos,
para non rematar sendo
un monte de lixo.

Unha viaxe de ruminantes.
Autoedición, 2015, páx. 63.